بسم رب المهدی

انسانی که قصد سلوک با ولیّ خدا را دارد،باید بعد از عاشورا یک سال تمرین کند و ریاضت بکشد و هر

    روز با خود بگوید:<<یا لیتنی کنت معکم فافوز فوزا عظیما>>.

هر روز با

خود محاسبه کند و جایگاه خود نزد سیدالشهداء (ع) را کشف کند.

باید هر روز پیش خدا به خاطر محرومیت

از بزرگان گفته اند که نوعی از گریه بر عاشورا،گریه در<<محرومیت از نصرت ولیّ خداست>> هر

رو بر امام حسین(ع) گریه کند که چرا دنیا مرا از شما جدا کرد و من به عاشورا

نرسیدم! چرا که <<بل الانسان علی نفسه بصیره>> انسان خود می داند که آیا آماده ی نصرت سیدالشهداء

(ع) بود هاست یا ن؟؟ انسان حتی می تواند به گونه ای توبه کند

که فاصله او با عاشورا برداشته شود و به سید الشهداء(ع) ملحق گردد.مثل “ابراهیم مجاب” از فرزندان

امام موسی بن جعفر (ع) که ضریح مجزایی در حرم امام حسین

(ع)دارد.

عاشورا همواره ما را به محاسبه .مراقبه می خواند.از یک طرف برای کسانی که عاشورا را

درک کرده اند مراقبه ی جدیدی آغاز می شود_ فاصله ی حرّ با حبیب ابن

مظاهر زیاد است.باید این مسیر را طی کرد تا به حبیب شدن رسید- از طرف دیگر،عده ای دیگر که از

عاشورا جا مانده اند و درعاشورایی که گذشته است در قفس و زندان

نفس خود محبوس بوده اند،یک سال فرصت دارند تا برای رفع حجاب های ظلمانی خود ریاضت بکشند.

باید بر محرومیت خود از نصرت ولیّ خدا گریه کنند..

به اعتقاد شیعه گریه در مصائب اهل بیت علیهم السلام وبه ویژه بر سید الشهدا علیه السلام امری پسندیده و سازنده است،زیراک

1.این گریه ها اعلامیه مقاومت شیعه در برابرظالمان در هر زمان وهر مکانی است و به مانند صاعقه ای سوزان بساط ستمگری را یکسره 

می سوزاند.

2.گریه وسیله ایست برای سه وظیفه مهم ما نسبت به معصوم:

یعنی معرفت،محبت واطاعت..

مسرور بودن در سرور محبوب وغمگین بودن در سوگ او حاکی از ارتباط وپیوند معنوی با محبوب است..

3.این گریه ها خود عبادتی است که پاداش های فراوان اخروی در بر دارد..

امام صادق(ع) فرمود:<< اٍنّ البکاء والجزع مکروه للعبد فی کل ما جزع ما خلا البکاء والجزع علی الحسین بن علی فانه فیه ماجور>>

و…

پای خاکریز های عاشقی..

                           خیلی به خواندن زیارت عاشورا مداومت داشت.

            اعتقادش این بود که اگر با معرفت بخوانی،مثل امام حسین(ع) شهید می شوی.

   هر صبح با زمزمه دلنشین زیارت عاشورای محمد از خواب بیدار می شدیم.آخر هم زیارت عاشورا

خواندنش ثمر داد. معلوم بود که همه شان

را با معرفت خوانده،چون وقتی شهید شد سر نداشت،مثل امام حسین(ع) ..

                                                                      خاطره ای از شهید محمد منوچهری.. 

 می گفتند :نرو

می گفت:خدا میخواهد مرا کشته ببیند.

می گفتند :لااقل زن وبچه ات را نبر.

می گفت:خدا میخواهد آن ها را هم اسیر ببیند. 

کار این امت درست نمی شود مگر با کشته شدن من و اسیر شدن خانواده ام..

***حج را نا تمام گذاشت.حرکت کرد سمت کوفه،قبل از رفتن نامه نوشت.

از حسین بن علی به محمد بن علی واز طرف او به بنی هاشم:

هر کس با من بیاید شهید میشود وهر کس بماند پیروز نمی شود.والسلام..

***آب که می دید، گریه میکرد.پسر عمو عباسش را که می دید،گریه می کرد.

از خاک  کربلا مهر وتسبیح درست کرده بود.

آن ها را که می دید،گریه می کرد..

*** یکی از افراد فامیل پشت سرش حرف می زد.

می گفت: به ما کمک نمیکند.

غریبه ها باید بیایند به ما مخفیانه غذا بدهند.

امام که به شهادت رسید،غذای مخفیانه ی او هم قطع شد..

 شاهدی گفت به شمعی کامشب

در ودیوار،مزین کردم

دیشب از شوق،نخفتم یک دم

دوختم جامه وبر تن کردم

دوسه گوهر ز گلوبندم ریخت

بستم وباز به گردن کردم

کس ندانست چه سحر آمیزی

به پرند،از نخ وسوزن کردم

صفحه کارگه،از سوسن وگل

به خوشی چون صف گلشن کردم

تو به گرد هنر من نرسی

شمع خندید که بس تیره شدم

تا ز تاریکی ات ایمن کردم

پی پیوند گهرهای تو بس 

گهر اشک به دامن کردم

گریه ها کردم وچون ابر بهار

خدمت آن گل وسوسن کردم 

خوشم از سوختن خویش از آنک

سوختم،بزم تو روشن کردم

خرمن عمر من ار سوخته شد

 حاصل شوق تو،خرمن کردم

کار هایی که شمردی بر من 

تو نکردی،همه را من کردم