بسم رب المهدی

وصیت نامه مسلم..

مسلم رو به محمد بن اشعث کرد وفرمود:بنده خدا!!بخدا،گمان میکنم،تو نمی توانی برایم امن بگیری، ولی آنقدر خیر داری که کسی از

اطرافیانت را بفرستی تا نزد حسین(ع)

برود،چرا که به گمانم او واهل بیتش امروز یا فردا به سوی شما می آیند،و ناراحتی ای که در من مشاهده می کنی به همین خاطر است و از

زبان من بگو که:مسلم بن عقیل

مرا نزد شما فرستاده،خودش در دست امویان اسیر شده و معلوم نیست تا شب زنده بماند! وبگو مسلم گفت:با اهل بیتت برگرد،اهل کوفه شما

را فریب ندهند،آن ها همان

یاران پدرتان هستند که برای رهایی از آنان آرزوی مرگ و کشته شدن می کردند!

اهل کوفه به من وشما دروغ گفتند!

و به قول دروغگو اعتمادی نیست! محمد بن اشعث گفت:بخدا این کار را انجام می دهم و به ابن زیاد هم می گویم که به شما امان داده بودم.

مسلم بن عقیل روز سه شنبه هشتم ذی الحجه سال 60در کوفه قیام کرد و درست در همین روز یعنی سه شنبه هشتم ذی الحجه یوم

الترویه،امام حسین (ع) از مکه خارج شد…

وصف علمدار کربلا..

 << رحم الله العباس،فلقد اثر و ابلی و فدی اخاه بنفسه حتی قطعت یداه فابدله الله-عزوجل-بهما جناحین،یطیر بهما مع الملائکه فی الجنه،کما جعل

لجعفربن ابی طالب(ع) عندالله-تبارک وتعالی-منزله یغبطه بها جمیع الشهداء یوم القیامه>>

***همه شهیدان جز سید وسالارشان امام حسین(ع)؛ غبطه مقام قمر بنی هاشم (ع) را می خورند.

باید عظمت مقام شهید را در قرآن و حدی در نظر داشت و نیز شخصیت شهدای بزرگ  

صدر اسلام ونیز شهدای کربلا را ملاحظه کرد،تا اندکی ظاهر این جمله مشخص شود    

که او چه درجه ای دارد که اینان غبطه ۀن را می خورند؟؟؟

عشاق چون به درگه معشوق رو کنند

با آب دیدگان،تن خود شست وشو کنند

از تیغ دوست بر تنشان زخمی ار رسد

آن زخم را به سوزن مژگان رفو کنند

قربان عاشقی که شهیدان کوی عشق

در روز محشر رتبه او آرزو کنند..

                                                                                               آب هم شرمنده ی ” عباس ” شد..

انسانی که قصد سلوک با ولیّ خدا را دارد،باید بعد از عاشورا یک سال تمرین کند و ریاضت بکشد و هر

    روز با خود بگوید:<<یا لیتنی کنت معکم فافوز فوزا عظیما>>.

هر روز با

خود محاسبه کند و جایگاه خود نزد سیدالشهداء (ع) را کشف کند.

باید هر روز پیش خدا به خاطر محرومیت

از بزرگان گفته اند که نوعی از گریه بر عاشورا،گریه در<<محرومیت از نصرت ولیّ خداست>> هر

رو بر امام حسین(ع) گریه کند که چرا دنیا مرا از شما جدا کرد و من به عاشورا

نرسیدم! چرا که <<بل الانسان علی نفسه بصیره>> انسان خود می داند که آیا آماده ی نصرت سیدالشهداء

(ع) بود هاست یا ن؟؟ انسان حتی می تواند به گونه ای توبه کند

که فاصله او با عاشورا برداشته شود و به سید الشهداء(ع) ملحق گردد.مثل “ابراهیم مجاب” از فرزندان

امام موسی بن جعفر (ع) که ضریح مجزایی در حرم امام حسین

(ع)دارد.

عاشورا همواره ما را به محاسبه .مراقبه می خواند.از یک طرف برای کسانی که عاشورا را

درک کرده اند مراقبه ی جدیدی آغاز می شود_ فاصله ی حرّ با حبیب ابن

مظاهر زیاد است.باید این مسیر را طی کرد تا به حبیب شدن رسید- از طرف دیگر،عده ای دیگر که از

عاشورا جا مانده اند و درعاشورایی که گذشته است در قفس و زندان

نفس خود محبوس بوده اند،یک سال فرصت دارند تا برای رفع حجاب های ظلمانی خود ریاضت بکشند.

باید بر محرومیت خود از نصرت ولیّ خدا گریه کنند..

انسانی که قصد سلوک با ولیّ خدا را دارد،باید بعد از عاشورا یک سال تمرین کند و ریاضت بکشد و هر

    روز با خود بگوید:<<یا لیتنی کنت معکم فافوز فوزا عظیما>>.

هر روز با

خود محاسبه کند و جایگاه خود نزد سیدالشهداء (ع) را کشف کند.

باید هر روز پیش خدا به خاطر محرومیت

از بزرگان گفته اند که نوعی از گریه بر عاشورا،گریه در<<محرومیت از نصرت ولیّ خداست>> هر

رو بر امام حسین(ع) گریه کند که چرا دنیا مرا از شما جدا کرد و من به عاشورا

نرسیدم! چرا که <<بل الانسان علی نفسه بصیره>> انسان خود می داند که آیا آماده ی نصرت سیدالشهداء

(ع) بود هاست یا ن؟؟ انسان حتی می تواند به گونه ای توبه کند

که فاصله او با عاشورا برداشته شود و به سید الشهداء(ع) ملحق گردد.مثل “ابراهیم مجاب” از فرزندان

امام موسی بن جعفر (ع) که ضریح مجزایی در حرم امام حسین

(ع)دارد.

عاشورا همواره ما را به محاسبه .مراقبه می خواند.از یک طرف برای کسانی که عاشورا را

درک کرده اند مراقبه ی جدیدی آغاز می شود_ فاصله ی حرّ با حبیب ابن

مظاهر زیاد است.باید این مسیر را طی کرد تا به حبیب شدن رسید- از طرف دیگر،عده ای دیگر که از

عاشورا جا مانده اند و درعاشورایی که گذشته است در قفس و زندان

نفس خود محبوس بوده اند،یک سال فرصت دارند تا برای رفع حجاب های ظلمانی خود ریاضت بکشند.

باید بر محرومیت خود از نصرت ولیّ خدا گریه کنند..

انسانی که قصد سلوک با ولیّ خدا را دارد،باید بعد از عاشورا یک سال تمرین کند و ریاضت بکشد و هر

    روز با خود بگوید:<<یا لیتنی کنت معکم فافوز فوزا عظیما>>.

هر روز با

خود محاسبه کند و جایگاه خود نزد سیدالشهداء (ع) را کشف کند.

باید هر روز پیش خدا به خاطر محرومیت

از بزرگان گفته اند که نوعی از گریه بر عاشورا،گریه در<<محرومیت از نصرت ولیّ خداست>> هر

رو بر امام حسین(ع) گریه کند که چرا دنیا مرا از شما جدا کرد و من به عاشورا

نرسیدم! چرا که <<بل الانسان علی نفسه بصیره>> انسان خود می داند که آیا آماده ی نصرت سیدالشهداء

(ع) بود هاست یا ن؟؟ انسان حتی می تواند به گونه ای توبه کند

که فاصله او با عاشورا برداشته شود و به سید الشهداء(ع) ملحق گردد.مثل “ابراهیم مجاب” از فرزندان

امام موسی بن جعفر (ع) که ضریح مجزایی در حرم امام حسین

(ع)دارد.

عاشورا همواره ما را به محاسبه .مراقبه می خواند.از یک طرف برای کسانی که عاشورا را

درک کرده اند مراقبه ی جدیدی آغاز می شود_ فاصله ی حرّ با حبیب ابن

مظاهر زیاد است.باید این مسیر را طی کرد تا به حبیب شدن رسید- از طرف دیگر،عده ای دیگر که از

عاشورا جا مانده اند و درعاشورایی که گذشته است در قفس و زندان

نفس خود محبوس بوده اند،یک سال فرصت دارند تا برای رفع حجاب های ظلمانی خود ریاضت بکشند.

باید بر محرومیت خود از نصرت ولیّ خدا گریه کنند..