بسم رب المهدی

انسانی که قصد سلوک با ولیّ خدا را دارد،باید بعد از عاشورا یک سال تمرین کند و ریاضت بکشد و هر

    روز با خود بگوید:<<یا لیتنی کنت معکم فافوز فوزا عظیما>>.

هر روز با

خود محاسبه کند و جایگاه خود نزد سیدالشهداء (ع) را کشف کند.

باید هر روز پیش خدا به خاطر محرومیت

از بزرگان گفته اند که نوعی از گریه بر عاشورا،گریه در<<محرومیت از نصرت ولیّ خداست>> هر

رو بر امام حسین(ع) گریه کند که چرا دنیا مرا از شما جدا کرد و من به عاشورا

نرسیدم! چرا که <<بل الانسان علی نفسه بصیره>> انسان خود می داند که آیا آماده ی نصرت سیدالشهداء

(ع) بود هاست یا ن؟؟ انسان حتی می تواند به گونه ای توبه کند

که فاصله او با عاشورا برداشته شود و به سید الشهداء(ع) ملحق گردد.مثل “ابراهیم مجاب” از فرزندان

امام موسی بن جعفر (ع) که ضریح مجزایی در حرم امام حسین

(ع)دارد.

عاشورا همواره ما را به محاسبه .مراقبه می خواند.از یک طرف برای کسانی که عاشورا را

درک کرده اند مراقبه ی جدیدی آغاز می شود_ فاصله ی حرّ با حبیب ابن

مظاهر زیاد است.باید این مسیر را طی کرد تا به حبیب شدن رسید- از طرف دیگر،عده ای دیگر که از

عاشورا جا مانده اند و درعاشورایی که گذشته است در قفس و زندان

نفس خود محبوس بوده اند،یک سال فرصت دارند تا برای رفع حجاب های ظلمانی خود ریاضت بکشند.

باید بر محرومیت خود از نصرت ولیّ خدا گریه کنند..